Ταξιδεύοντας με δεινόσαυρο

Η συγγραφέας Κωνσταντίνα Τασσοπούλου επισκέφτηκε το Πάρκο Δεινοσαύρων στην Κερατέα. Και τώρα γράφει:

Έχει ήδη δηλώσει πως θέλει να σπουδάσει παλαιοντολογία. Ξεφυλλίζει με μανία βιβλία για δεινόσαυρους, γνωρίζει τις καθημερινές συνήθειες των μαμούθ και κάθε μέρα με ρωτά ένα σωρό λεπτομέρειες που αφορούν στην εξέλιξη. Μας. Το πώς φτάσαμε ως εδώ. Τί να απαντήσω; Πώς φτάσαμε ως εδώ, μην τα ρωτάς… Ακόμα ψάχνω. Οι δεινόσαυροι πάντως υποθέτω ή με τραίνο ή με φορτηγό θα μας ήρθαν. Ίσως πάλι, να κάθισε ο καθένας σ’ ένα κάθισμα αεροπλάνου (ή δυο), να σερβιρίστηκε μια δόση πρασινάδας στο πιάτο του, να πήρε την καραμελίτσα που του πρόσφερε η αεροσυνοδός και να πέταξε με πτήση οικονομική, μεταμεσονύχτια, Θεσσαλονίκη – Αθήνα. Έτσι πιστεύω θα φτάσαν ως εδώ.

Το εδώ είναι στην Κερατέα. Συγκεκριμένα στο καταπράσινο Πολιτιστικό Πάρκο Κερατέας στα Μεσόγεια Αττικής. Εκεί φυτεύτηκε έως τον Μάρτιο του 2016 το Πάρκο Δεινοσαύρων, αφότου ολοκλήρωσε την επιτυχημένη του θητεία στο …ωραίο… Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης. Εκεί θα «ζουν» για τους επόμενους μήνες οι δεινόσαυροι. Ανάμεσα σε πανέμορφες ελιές ετών, σε αμπέλια που αναπαύονται έως του χρόνου, σε ένα περιβάλλον απολύτως φυσικό, χωμάτινο, γήινο. Φορέσαμε τις γαλότσες μας, τον έπιασα απ’ το χέρι και πήγαμε.

Έξω Χειμώνας, πραγματικός. Ο ήλιος εξαφανισμένος, τα σύννεφα σε εμπροσθοφυλακή, οι δεινόσαυροι ομοιώματα και όχι αληθινοί. Πειράζει; Όχι, φυσικά. Θα δούμε τουλάχιστον πως περίπου να ήταν τότε. Μας ανέλαβε ο Νίκος ο παλαιοντολόγος, ο μελλοντικός συνάδελφος. Κάναμε μάθημα κανονικό. Στο επίσημο Δελτίο Τύπου του Πάρκου αναφέρεται πως το μάθημα αφορά σε παιδιά Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, όμως δεν συμφωνώ απολύτως. Εμείς δεν ανήκουμε ούτε στη μια ούτε στην άλλη περίπτωση και όμως, τα κατανοήσαμε όλα. Μας εξηγήθηκαν ένα σωρό απορίες, απλά και ψυχαγωγικά. Άμα έχεις πραγματική γνώση, θα βρεις στα σίγουρα τον τρόπο να την μεταδώσεις, έστω και στον πιο μικρό ακροατή.

Γέμισα το τετράδιό μου με πληροφορίες. Είμαι έτοιμη για το διαγώνισμα που πάντα γράφαμε μετά την εκπαιδευτική εκδρομή. Ξινή μας έβγαινε! Τα δόντια μας κροταλίζουν απ’ το κρύο. Σαν τον Ρεξ τη στιγμή που συναντά τον αφηρημένο δεινόσαυρο που ρεμβάζει ανέμελος. Σου λέει, υπήρχαν φυτοφάγοι και σαρκοφάγοι δεινόσαυροι. Οι Veggie και οι άλλοι, που αν τους είχαμε σήμερα, θα πηγαίναμε παρέα για burger. Φέρνω τα πράγματα στα μέτρα μου, προσπαθώντας να τα καταλάβω. Τοποθετούμαι γεωγραφικά: ο Παχυκεφαλόσαυρος στις ΗΠΑ, ο Μπαλαούρ στη Ρουμανία, ο Σκελιδόσαυρος στην Αγγλία, ο Αμπελίσαυρος στην Αργεντινή, ο Βασιλόσαυρος στην Αίγυπτο, ο Νοθόσαυρος στη Γερμανία. Δεν έχω μεζούρα, αλλά μετρώ. Άλλοι είχαν μέγεθος λεωφορείου, άλλοι νταλίκας. Το κεφάλι του Τυραννόσαυρου ήταν δυόμιση μέτρα, δηλαδή… ένας μπασκετμπολίστας του ΝΒΑ…(μόνο το κεφάλι).

Σχεδόν όλοι τους είχαν αξεσουάρ. Βλέπω έναν με κεράτινα εξογκώματα στο σώμα.  Ο Αμαργάσαυρος είχε ιστίο στη ράχη. Τον βοηθούσε, όχι να κάνει σερφ, αλλά να διατηρεί μια φυσιολογική για τα γούστα του θερμοκρασία. Αρκετοί είχαν  μακριές και δυνατές ουρές που τους βοηθούσαν να κρατούν ισορροπία και αποστάσεις. Και σε εμάς τους ανθρώπους να σου πω, χρήσιμες θα ήταν. Κρίμα που δεν έχουμε.

Αποχαιρετώντας την εποχή των Δεινοσαύρων, μεταφερόμαστε στην Εποχή των Παγετώνων. Λασπωνόμαστε. Ωραία η Κοιλάδα των Μαμούθ. Ένας τριχωτός ρινόκερος, ένας μαχαιρόδοντας, ένα μαμούθ μεγάλο, ένα μικρό. Μωράκι που βουτώντας στο παρελθόν σε λίμνη παγωμένη, κατάφερε να διατηρηθεί αναλλοίωτο ως το μέλλον. Κατεψυγμένο ως τα σήμερα. Ακριβώς την εικόνα που αντίκρισαν οι επιστήμονες όταν το ανακάλυψαν, αντικρίσαμε και εμείς. Το ομοίωμα είναι αντίγραφο πιστό.

Με έπιασε λίγη στενοχώρια ολοκληρώνοντας τη βόλτα. Τα κορίτσια του Πάρκου με  κερνούν ζεστό καφέ, μα η κρυάδα της σκέψης μου δεν λέει να φύγει. Εντάξει, όταν οι άνθρωποι ζούσαν παραλλήλως με τα μαμούθ είχανε λόγους ουσιαστικούς να τους επιβληθούν: χρειάζονταν τη γούνα τους, τους χαυλιόδοντες, το κρέας. Σήμερα, για ποιόν λόγο ακριβώς σκοτώνουν τους λύκους; Τις φώκιες;

Είδαμε και  ομοίωμα λύκου και ομοίωμα φώκιας στο Πάρκο. Και ένα ομοίωμα μαύρου γύπα σκαρφάλωσε στα υψηλά κλαδιά. Τους έχουν όλους τους  εκεί για την υπενθύμιση. Αν δεν αποκτήσουμε συνείδηση και ήθος, θα συμβούν ξανά καταστροφές στη γη, ακόμα και αν δεν μας ξανασκεπάσει Ιρίδιο (έμαθα και το Ιρίδιο…τρομάρα μου…). Έτσι φτάσαμε ως εδώ… Στο αυτί μου ηχεί ένα γλυκό κουδουνάκι. Η κατσίκα περπατάει πλησιάζοντας την ξύλινη κούνια, οι πάπιες κουβεντιάζουν με θέρμη στη λιμνούλα, η γκριζωπή Μαγδάλω μας αποχαιρετά γκαρίζοντας, λίγο πριν σκύψει για να μασουλίσει το χορτάρι. Αυτοί είναι οι μόνιμοι, οι ολοζώντανοι κάτοικοι του Πάρκου και φυσικά βρίσκονται εκεί, πάντα. Ε, αλίμονο πια, δεν διώχνουμε ποτέ τους νοικοκύρηδες για το χατίρι των μουσαφηραίων!

Περισσότερες πληροφορίες για το  Πάρκο Δεινοσαύρων

στο Πολιτιστικό Πάρκο μπορείτε να δείτε ΕΔΩ

Περισσότερες πληροφορίες για την συγγραφέα  Κωνσταντίνα Τασσοπούλου μπορείτε  να δείτε στο site www.tassopoulou.gr